Πριν από 25, περίπου, χρόνια ίδρυσε το Χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ με το οποίο ανέβασε αρκετές παραστάσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Το όνομά του έχει, ακόμη, κυκλοφορήσει σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος προσεγγίζει την περίοδο αυτή τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα με έναν δικό του τρόπο.
Με έναν τρόπο που συνδέει τον έρωτα με την επανάσταση και τη φυγή από τους συντηρητικούς κόλπους μιας κλειστής κοινωνίας. Σε συνέντευξή του στο in.gr, o κ. Ρήγος μιλά για την παράσταση που ανεβάζει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, εξηγεί τι λείπει από το ελληνικό θέατρο και κοιτάζει τα ψεγάδια της ελληνική κοινωνίας.
Ανεβάζετε τον «Ρωμαίο και την Ιουλιέτα», μια παράσταση στην οποία η χρήση της μουσικής και της χορογραφημένης κίνησης είναι έντονη. Μέσα από ποιο πρίσμα παρουσιάζετε το έργο;
Το έργο ανεβαίνει με κεντρικό άξονα, κεντρική ιδέα μια εποχή που απαγορεύεται ο έρωτας , μια εποχή όπου η ιδέα να είναι δύο άνθρωποι ερωτευμένοι είναι απαγορευμένη. Το ίδιο τα έργο το δίνει αυτό δηλαδή την εποχή που το γράφει ο Σαίξπηρ δίνει τις δύο οικογένειες , τα δύο φέουδα τα οποία επιθυμούν διακαώς να διατηρήσουν την έχθρα μεταξύ τους και όχι να πρέπει να βρούνε και να επαναπροσδιορίσουν την αγάπη. Η Ιουλιέτα παραστρατεί ενάντια στην οικογένεια της με σκοπό να ζήσει τη δική της ζωή , να μην γίνει κάτι που δεν είναι οι γονείς της. Και ο Ρωμαίος προσπαθεί να βρει τον αληθινό έρωτα , την αληθινή επαφή απέναντι σε μια κοπέλα με την οποία επιθυμεί να ζήσει. Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο τοποθετεί ο Σαίξπηρ το έργο, και νομίζω πως σε αυτό το πλαίσιο η ανάγκη του ανθρώπου να ερωτευτεί και να ζήσει ουσιαστικά τον μεγάλο έρωτα , ανεξάρτητα αν αυτός μπορεί να δημιουργήσει μια μεγάλη τραγωδία όπως αυτή του «Ρωμαίου και της Ιουλιέτας», είναι μια δύναμη επαναστατική όπως και ο έρωτας.
Σε ποιο κόσμο, σε ποια κοινωνία, σε πιο περιβάλλον βλέπουμε να προσπαθεί το ζευγάρι να κάνει την επανάστασή του;
Το ζευγάρι προσπαθεί να ζήσει σε μια κοινωνία που είναι «μελλοντολογική», μια κοινωνία με τρομακτικές απαγορεύσεις και τρομακτική αντιπαλότητα. Μια κοινωνία που τα αγόρια μαθαίνουν να πολεμούν με σκοπό ακόμα και να θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή προκειμένου να διατηρηθεί η τάξη των δύο οικογενειών, τα δυο φέουδα.
Πώς επαναστατεί το ζευγάρι ξεφεύγοντας από τον ασφυκτικό κλοιό της εποχής;
Το ζευγάρι ουσιαστικά επαναστατεί για να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό της εποχής του ζώντας και δρώντας παράνομα, παράνομα παντρεύονται, παράνομα ξαναβρίσκονται το βράδυ. Μέσα από την παρανομία , μέσα από την νύχτα ζούνε τον απόλυτο έρωτα. Από εκεί και πέρα η μέρα είναι αυτή που αναιρεί αυτά που η νύχτα πλάθει.
Κάθε χρόνο θεατρικές σκηνές της Ελλάδας φιλοξενούν έργα του Σαίξπηρ. Πώς αξιολογείτε τον τρόπο με τον οποίο ανεβαίνουν τα σαιξπηρικά έργα;
Δεν μπορώ να το απαντήσω γιατί τα σαιξπηρικά έργα σε όλο τον κόσμο ανεβαίνουν με τόσους διαφορετικούς τρόπους όπως και στην Ελλάδα. Ο Σαίξπηρ είναι ένα τέτοιος συγγραφέας που μπορείς να δώσεις διαφορετικές εκδοχές , να τοποθετηθείς πάνω σε αυτόν και να τον ανεβάσεις από πολύ «κανονικά» , εννοώντας με την αισθητική και τα πράγματα της εποχής μέχρι πολύ «σύγχρονα» χρησιμοποιώντας τον ως έναυσμα για να πεις κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι λέει.
Στο παρελθόν σάς είχαν αποκαλέσει χαμαιλέοντα λόγω της ποικιλίας των εγχειρημάτων σας. Αποδέχεστε αυτόν τον όρο ;
Δεν ξέρω τι σημαίνει χαμαιλέοντας. Χαμαιλέων νομίζω είναι αυτός που σε όποιο περιβάλλον πάει παίρνει το χρώμα του περιβάλλοντος οπότε νομίζω ότι είμαι ακριβώς το αντίθετο σε όποιο περιβάλλον πάω δίνω το χρώμα μου σε αυτό. Και δεν το λέω με την έννοια ότι ο κόσμος έχει την ανάγκη από την αίσθηση που δίνω εγώ , απλώς επιλέγω να βρίσκομαι με ανθρώπους που εκτιμάνε αυτό που είμαι εγώ και ζητάνε από εμένα κάτι διαφορετικό που θα το προσθέσουν στο δικό τους χώρο και στη δική τους προσωπικότητα.
Θα μπορούσατε να μιλήσετε για ένα έργο σας τόσο στο χορό όσο και στο θέατρο για το οποίο τρέφατε αρχικά σημαντικές αμφιβολίες;
Ουσιαστικά ό,τι έχω κάνει, το έχω εγώ επιλέξει οπότε δεν υπάρχουν αμφιβολίες ως προς την επιλογή μου. Οι μόνες αμφιβολίες που μπορεί να υπάρχουν είναι ως προς την ολοκλήρωση , υπάρχουν σκέψεις, αγωνίες και όλα αυτά τα πράγματα που έτσι και αλλιώς είναι ουσιώδη για μια εξελικτική διαδικασία ολοκλήρωσης μιας παράστασης ,ενός γεγονότος.
Τι θα λέγατε ότι λείπει από το ελληνικό θέατρο;
Δεν νομίζω ότι λείπει κάτι από το ελληνικό θέατρο. Νομίζω ότι αυτό που λείπει από το θέατρο και όλο τον ελληνικό χώρο είναι τα χρήματα , μια επένδυση , λείπουν αυτό που παλιότερα βοηθούσε το θέατρο, οι επιχορηγήσεις. Λείπουν τέτοια πράγματα που μπορούν να σου δώσουν περισσότερες πιθανότητες έρευνας παρά ουσιαστικής ανάγκης για εισιτήρια.
Παρατηρώντας την ελληνική κοινωνία, τι σας δυσαρεστεί περισσότερο;
Παρατηρώντας την ελληνική κοινωνία με δυσαρεστεί που με έναν τρόπο είναι πιο εύκολο να δώσουμε ευθύνες στον διπλανό μας και όχι στον ίδιο μας τον εαυτό.
