Διάβαζα τις προάλλες δύο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για την πανδημία και τους ποικίλους τρόπους που επηρεάζει τις ζωές των σκύλων μας. Το θέμα του πρώτου άρθρου δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό – και ντρέπομαι λιγάκι γι’ αυτό.
Αφορά τους ανθρώπους με αναπηρία. Και τους σκύλους-οδηγούς τους, oι οποίοι έχουν μεγαλώσει και γαλουχηθεί με έναν σκοπό, και αυτός ο σκοπός τώρα απουσιάζει: «Κλεισμένος όλη τη μέρα στο σπίτι, με βόλτες μόνο για την ανάγκη του, σε ένα αστικό περιβάλλον χωρίς άλλους ανθρώπους να περνάνε δίπλα μας, να τον χαϊδεύουν ή να μου πιάνουν την κουβέντα –όλη αυτή η νέα κατάσταση είναι κάτι για το οποίο δεν έχει προετοιμαστεί ο Μάιλο». Η τυφλή ιδιοκτήτρια ενός σκύλου-οδηγού παρατηρεί ότι το ζώο αποκόπτεται σταδιακά από το έργο για το οποίο είναι εκπαιδευμένο. Και στη συνέντευξη που δίνει, μια συνέντευξη γεμάτη ενσυναίσθηση και αγάπη για τον τετράποδο σύντροφό της, αναρωτιέται αν, όταν το λοκντάουν τελειώσει, θα έχει δίπλα της τον ίδιο σκύλο με αυτόν που γνώριζε από πριν. Με αυτόν που σφράγισε έναν δεσμό αμοιβαίας εξάρτησης και εμπιστοσύνης.
Συμπτωματικά, άνοιξα την ίδια κουβέντα με έναν φίλο λίγες ημέρες μετά, έχοντας ειλικρινά εντυπωσιαστεί από την αναλυτική σκέψη της γυναίκας που παραχώρησε τη συνέντευξη. Εκείνος μού απάντησε ότι «πρόκειται όντως για ένα σοβαρό πρόβλημα, αλλά αφορά μια μειονότητα τόσο περιορισμένη, που δεν γίνεται να μας απασχολήσει σε αυτή τη φάση της κρίσης». Πόσο λάθος.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες αριθμούν περίπου ένα δισεκατομμύριο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δεκαπέντε τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού δεν το λες και αμελητέο ποσοστό. Κάτι άλλο όμως είναι ακόμα πιο σημαντικό: η μειονότητα των ανθρώπων με αναπηρία είναι η μοναδική μειονότητα που μπορεί να σε κάνει μέλος της, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν ζεις, οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου.
Το δεύτερο άρθρο θέτει ένα εύλογο ερώτημα: έχετε προετοιμάσει το σκυλί σας για τη μετά την πανδημία εποχή;
Σκυλιά που περνούν σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο με τους ιδιοκτήτες τους. Σκυλιά που απολαμβάνουν την απόλυτη προσοχή και αφοσίωση, που κάνουν τα πάντα παρέα με το αφεντικό τους, που κοινωνικοποιούνται ελάχιστα, που δεν εκτίθενται σε νέα ερεθίσματα από αυτά που συναντάει κανείς σε μια δραστήρια κοινωνία ανθρώπων. «Σκυλιά της πανδημίας», που έγιναν μέλη μιας οικογένειας μπαίνοντας, κουτάβια, στα σπίτια του λοκντάουν και κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν άγνωστο, εκφοβιστικό κόσμο.
Σε όσους πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα ανοίξουμε τις πόρτες στον έξω κόσμο, θα τις κλείσουμε πίσω μας αφήνοντας τον σκύλο μόνο στο σπίτι και όλα θα κυλήσουν ομαλά, έχω δυσάρεστα νέα: θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Και, για να το αποφύγετε, θα πρέπει να υιοθετήσετε μια στρατηγική σταδιακής έκθεσης στην κανονικότητα του αύριο από σήμερα.
Στο επόμενο Κ9, λοιπόν, θα δούμε μαζί πώς καταστρώνουμε αυτή τη στρατηγική, πάνω στους τρεις άξονες που πρέπει να στηρίζεται ένα ισορροπημένο σκυλί: κοινωνικοποίηση, ανεξαρτησία, συνεργατικότητα. ■
K9
