Την περασμένη Δευτέρα η εθνική μας ομάδα έμαθε τους αντιπάλους της στον προκριματικό του Μουντιάλ του Κατάρ. Θα είναι η Ισπανία, η Σουηδία, η Γεωργία και το Κόσοβο. Από τον όμιλό μας προκρίνεται απευθείας μια ομάδα και η δεύτερη μπορεί να δώσει αγώνες μπαράζ. Με δεδομένη την παρουσία των Ισπανών, η πρωτιά είναι απίθανη. Ακόμα κι αν η Εθνική μας καταφέρει να τερματίσει δεύτερη θα έχει έναν ακόμα σκληρό αντίπαλο στα μπαράζ: στον δρόμο για τα τελικά του Μουντιάλ του 2018 είχε βρει στα μπαράζ την Κροατία και αποκλείστηκε. Οπως και να τη διαβάσεις την κλήρωση μόνο εύκολη δεν τη λες.
Αφού η πρωτιά είναι απίθανη, η διαδρομή γίνεται Γολγοθάς και το πιθανότερο είναι ότι θα αποδειχτεί μαρτυρική – και μάλλον χωρίς ανάσταση. Παρ’ όλα αυτά υπήρξαν παίκτες και εφημερίδες, δηλαδή αθλητικογράφοι, που βρήκαν ότι η κλήρωση αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Φταίει το lockdown; Ο εγκλεισμός; ‘Η μήπως έχουμε χάσει τελείως την επαφή με την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική πραγματικότητα; Κρίνοντας και από τα αποτελέσματα των ομάδων μας στις εφετινές διοργανώσεις εγώ λέω το δεύτερο.
Καθρέφτης
Πρέπει να είναι κανείς γνώστης της ευρωπαϊκής πραγματικότητας για να καταλάβει τα στοιχειώδη; Θα έλεγα, όσο το σκέφτομαι, ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, όσο η δική μας. Το ελληνικό πρωτάθλημα, που και η Εθνική μας αντιπροσωπεύει, είναι ένας γιγάντιος παραμορφωτικός καθρέφτης: όσο περισσότερο το παρακολουθείς, τόσο πιο πολύ ξεχνάς τα βασικά του ποδοσφαίρου. Κι αν το ρωτήσεις «καθρέφτη καθρεφτάκι μου τι συμβαίνει», θα σου απαντήσει ότι είσαι ωραίος. «Σ΄ωραίος», που λέγανε και παλιά οι μάγκες, που ένα τρένο τους πάτησε και μαζευτήκαν όλοι στο ποδόσφαιρο.
Αδύνατον
Τι λέει η ευρωπαϊκή πραγματικότητα; Πρώτα από όλα ότι οι Ισπανοί είναι αδύνατον να χάσουν την πρωτιά σε έναν τέτοιο όμιλο και κατά πάσα πιθανότητα με την Εθνική μας θα κάνουν δυο εύκολες νίκες. Μια φορά όλη κι όλη τους κερδίσαμε τα τελευταία πενήντα χρόνια: το 2003 στη Σαραγόσσα όταν σκόραρε ο Γιαννακόπουλος κι ο Θεός πήγε για ύπνο αφού μας ευλόγησε. Το ματς ήταν μοναδικό, η ομάδα μας είχε όλη την τύχη του κόσμου και το αποτέλεσμα παραμένει μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου – στο πρώτο άλλωστε ματς οι Ισπανοί μας είχαν κερδίσει στη Λεωφόρο με 0-2 περπατώντας.
Με το ίδιο σκορ μας έχουν κερδίσει και οι Σουηδοί στο μοναδικό επίσημο ματς που έχουμε μαζί τους: στα τελικά του 2008 στο Euro, όταν εμείς είχαμε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης κι αυτοί τον Ιμπραΐμοβιτς. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι «τους έχουμε»: ίσα ίσα που στην ιστορία της η Εθνική όποτε έχει βρει μεθοδικούς Σκανδιναβούς (Νορβηγούς, Δανούς, Φινλανδούς κ.λπ.) δεινοπάθησε. Οπως δεινοπάθησε και στα τελευταία της ματς με τη Γεωργία και το Κόσοβο: μια ισοπαλία με τους Κοσοβάρους μας στοίχισε την πρωτιά στον όμιλο του τελευταίου UEFA Nations League. Γιατί ξεχνάμε όλα αυτά τα αντικειμενικά δεδομένα; Γιατί βλέπουμε τις μεγάλες ελληνικές ομάδες να κάνουν περιπάτους με μεγαθήρια όπως ο Βόλος, ο Αστέρας Τρίπολης και ο Παναιτωλικός.
Λείπει
Εφημερίδες, δηλαδή αθλητικογράφοι, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι μια κανονική Εθνική έχει, λέει, ελπίδες πρόκρισης. Ποια είναι και πού είναι αυτή η ομάδα ειλικρινά δεν ξέρω. Η Εθνική μας λείπει από τελικά μεγάλης διοργάνωσης από το 2014 – όταν και πήγε στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Από το 2018 κι έπειτα σε όποια διοργάνωση πήρε μέρος απέτυχε παταγωδώς. Με τον Τζόνι Φαν ‘τ Σιπ προπονητή δεν κέρδισε το Λιχτενστάιν, το Κόσοβο και τη Σλοβενία: δεν τις λες και υπερδυνάμεις. Δεν είναι πρόβλημα πάντως τόσο ο προπονητής: με τον προηγούμενο δεν κερδίσαμε την Εσθονία και χάσαμε από την Αρμενία.
Ρεχάγκελ
Οι δημοσιογράφοι έχουν δικαίωμα να φαντασιώνονται ότι στην Εθνική θα εμφανιστεί ξανά ένας μεσσίας, ότι π.χ. ο Φαν ‘τ Σιπ μόλις συνέλθει από τον κορωνοϊό θα γίνει ο νέος Ρεχάγκελ κ.λπ. Ολοι έχουν δικαίωμα να πιστεύουν σε θαύματα και πάντα κάποιος θα βρεθεί να μας υπενθυμίσει ότι πριν να προκριθεί για τα τελικά του Euro του 2004 η Εθνική μας προκρίθηκε ως πρώτη από έναν όμιλο στον οποίο ήταν μαζί της η Ισπανία (να το θεϊκό σημάδι) και η Ουκρανία – ομάδα δυνατότερη τότε από τους Σουηδούς. Φυσικά κανείς δεν θα μας υπενθυμίσει ότι τότε είχαμε τρεις ομάδες που μπορούσαν να παίξουν σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ότι η Ελλάδα ήταν στη βαθμολογία της UEFA έκτη κι ότι αρκετοί από τους παίκτες της Εθνικής έπαιζαν (έπαιζαν, όχι είχαν υπογράψει συμβόλαια) σε σοβαρές ευρωπαϊκές ομάδες. Οι ενοχλητικές λεπτομέρειες δεν αγαπήθηκαν ποτέ από τους αθλητικογράφους, ειδικά όταν αυτοί θέλουν να δημιουργήσουν εθνική αισιοδοξία: το κατανοώ. Αλλά τους παίκτες που δηλώνουν ότι «όλα γίνονται», ξεχνώντας τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ειλικρινά δεν τους καταλαβαίνω. ‘Η μάλλον τους καταλαβαίνω: όταν όλοι έχουν γίνει σούπερ σταρ σε ένα πρωτάθλημα χωρίς ομάδες που στην Ευρώπη διακρίνονται, πως διάβολο να μετρήσουν σωστά τους αντιπάλους τους με την Εθνικη; Και πώς να απαντήσουν με ταπεινότητα και σύνεση στην ερώτηση αν η Εθνική μας έχει ελπίδες πρόκρισης;
Αραβας
Ο Σταφυλίδης είπε ότι αν με την Ισπανία εκτελεστεί το πλάνο κατά γράμμα όλα γίνονται. Ο Πέλκας προκάλεσε τον Τζόλη «να ντυθεί Αραβας», αφού μετά από αυτή την κλήρωση το Κατάρ μας περιμένει. Τον Μπακασέτα τον προβλημάτισε μόνο η παρουσία του Κόσοβου, καθώς θα ήθελε έναν πιο εύκολο αντίπαλο από αυτή την ομάδα από το έκτο και τελευταίο γκρουπ. Δεν διάβασα καμία δήλωση κάποιου που να λέει ότι αν η ομάδα δεν βελτιωθεί δεν έχει καμία τύχη: όλοι μίλησαν σαν να είναι πρωταγωνιστές σε έναν τρομερό κύκλο επιτυχιών – σαν η αποστολή που έχουν μπροστά τους να είναι του χεριού τους. Ενώ όλοι οι νοήμονες άνθρωποι που παρακολουθούν στοιχειωδώς το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γνωρίζουν πως και οι τέσσερις νίκες στα ματς με τη Γεωργία και το Κόσοβο θα είναι κομμάτι δύσκολο να έρθουν.
Κατήφορος
Δεν ξέρω τι με ενοχλεί πιο πολύ: ο κατήφορος της Εθνικής ή η αμετροέπεια; Οι αγωνιστικές της δυσκολίες ή η αδυναμία των πρωταγωνιστών της να καταλάβουν πόσο χαμηλά βρίσκεται εξαιτίας τους η ομάδα στον παγκόσμιο χάρτη του ποδοσφαίρου; Η έλλειψη ρεαλισμού στις εκτιμήσεις ή η αυτάρεσκη ανάγνωση μιας κατάστασης που είναι σχεδόν για γέλια (ή μήπως για κλάματα); Μπορεί η Εθνική μας ξαφνικά να μεταμορφωθεί προς το καλύτερο; Ισως ναι, αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να σοβαρευτούν και να ωριμάσουν οι παίκτες της. Οι αντιδράσεις μετά την κλήρωση δείχνουν ότι απέχουν πολύ από αυτά. Και η ωριμότητα και η σοβαρότητα είναι δυστυχώς στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους αντιπάλους της Εθνικής μας…
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις 
