Ένας ποιητής της γαλλικής σκηνής εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό. Ο πρωτοπόρος Φρανσουά Τανγκύ έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Th??tre du Radeau για να παρουσιάσει το ονειρικής, αποσπασματικής δομής «Passim» που αποτελεί μία από τις πολυαναμενόμενες εκδηλώσεις της φετινής διοργάνωσης(16-17-18 Ιουλίου, Πειραιώς 260, Χώρος Η).
Το θέατρο του Φρανσουά Τανγκύ «κατοικείται» από εικόνες που αναδύονται μέσα από μια δραματουργία ονειρική. Ευριπίδης, Σαίξπηρ, Μάρλοου, Αριόστο, Τάσσο, Μολιέρος, Καλντερόν, Κλάιστ, Γκρόσμαν, Παβέζε, Τσέλαν: θραύσματα από θεατρικά έργα και ποιήματα συνυπάρχουν σε ένα ετερόκλητο θεατρικό εργαστήρι με αναπάντεχα μαστορέματα. Ψιχία από κείμενα, αντηχήσεις από λέξεις και μουσικές, κοστούμια, πανό, ηθοποιοί που αναδύονται μέσα από ένα ζωντανό πίνακα δημιουργούν την ιδιαίτερη ταυτότητα του Th??tre du Radeau, καλώντας τους θεατές να συμμετάσχουν σε ένα συνεχές παιχνίδι ελεύθερων συνειρμών.
Στο «Passim»- όρος λατινικός που δηλώνει μία λέξη που επανέρχεται σε πολλά σημεία ενός κειμένου- ο θεατής βρίσκεται μπροστά σ’ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Τεράστια ξύλινα πλαίσια δημιουργούν εικόνες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν από κάποιο μαγικό τρικ. Αυτή η θεατρική κατασκευή από εικόνες που παραπέμπουν σε διαφορετικές εποχές αλλά και σε κόσμους μυστικιστικούς ή ονειρικούς, και που περνούν από το κωμικό στο τραγικό και αντίστροφα, είναι μια σύνθεση βασισμένη στις αρχές της αρμονίας αλλά και του χάους. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης λέει για το «Passim»: «Δεν είναι μια παράσταση. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τι συμβαίνει. Δεν υπάρχει τίποτα για να περιγράψει».
Το έργο του Τανγκύ, που το υπηρετεί επί 35 χρόνια μακριά από μόδες και συρμούς, μοιάζει με μια ανεστραμμένη Βαβέλ, με έναν τόπο, όπου οι διαφορετικές γλώσσες, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά (γλώσσες θεατρικές, μουσικές, εικαστικές), συναρμόζονται για να μας αποκαλύψουν όχι την ασυνεννοησία, αλλά την ποίηση και την ομορφιά των πολιτιστικών μας αποσκευών.
Ο Τανγκύ δημιουργεί έναν καινούργιο κόσμο με διαρκώς εναλλασσόμενους θεατρικούς πίνακες και υπεύθυνοι για τη συνοχή του, είναι οι ηθοποιοί-μάγοι που τον αναδημιουργούν. Για υλικά τους έχουν κείμενα, ποίηση, μουσική, ζωγραφική. Στο «Passim» ακούγονται μέρη, μεταξύ άλλων, από την «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ, τη «Σφαγή των Παρισίων» του Μάρλοου, τον «Μαινόμενο Ορλάνδο» του Αριόστο, τον «Βασιλιά Ληρ», τον «Άμλετ», το «Χειμωνιάτικο Παραμύθι» και τα «Σονέτα του Σαίξπηρ», από την «Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ» του Τάσσο, τον «Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου» του Φλωμπέρ, το «Η ζωή είναι όνειρο» του Καλντερόν, τις «Μεταμορφώσεις του Οβιδίου», τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου και τις «Βάκχες» του Ευριπίδη. Οι μουσικές του Σούμπερτ, του Μπετόβεν, του Χαίντελ, του Βέρντι, του Τζον Κέιτζ και του Ξενάκη προσθέτουν νέες αναφορές, νέα σημεία στο χρόνο που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του κοινού.
Ο Φρανσουά Τανγκύ έχει συνδέσει την καλλιτεχνική του πορεία με το Θέατρο της Σχεδίας, που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην πόλη Λε Μαν και το οποίο ανέλαβε, ως βασικός σκηνοθέτης του, λίγα χρόνια αργότερα, το 1982. Μαζί με την Λωράνς Σαμπλ, ίδρυσαν επισήμως τον θίασο του Θεάτρου της Σχεδίας, που εγκαταστάθηκε στο χώρο μιας παλιάς αυτοκινητοβιομηχανίας, και που αργότερα ονομάστηκε La Fonderie. Με το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», την πρώτη δημιουργία τους, ο θίασος εξερευνά το σαιξπηρικό σύμπαν, βασισμένος πρωτίστως στο κείμενο και τη γραφή του Άγγλου δραματουργού. Οι παραγωγές που θα ακολουθήσουν θα έχουν ως αφετηρία έναν σφαιρικό προβληματισμό, χωρίς την προσφυγή σε κείμενα: πρόκειται για μια διερεύνηση ιδεών και αισθήσεων ώστε να γεννηθεί κατόπιν στη σκηνή ένα έργο απότοκο αυτού του προβληματισμού.
Από το 1997, οι παραστάσεις του Τανγκύ εγκαταλείπουν τις θεατρικές αίθουσες και παρουσιάζονται κάτω από μια μεγάλη κινητή κατασκευή, τη Σκηνή (La Tente),ή σε χώρους που μπορούν να χωρέσουν αυτό τον σκηνικό μηχανισμό. Στις δημιουργίες του Th??tre du Radeau περιλαμβάνονται : «Δον Ζουάν» του Μολιέρου (1982), «Choral »(1994), «Η Μάχη του Ταλιαμέντο» (1996), «Orph on-Bataille-suite lyrique» (1998), «Les Cantates» (2001), «Coda»(2004), «Ricercar» (2007),και «Onzi?me»(2011).
πηγή απε μπε
