Τα βουνά ήταν ο λόγος που έκαναν τη Χριστίνα Φλαμπούρη να ταξιδέψει στις επτά ηπείρους του πλανήτη. Αλλά τα ταξίδια αυτά ήταν και ένας επιπλέον λόγος για την απόφασή της να πραγματοποιήσει το πρότζεκτ «7 Summits», την ανάβαση δηλαδή στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου. Η μοναδική Ελληνίδα που το έχει καταφέρει μέχρι στιγμής και η πρώτη που πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ εξηγεί ότι χάρη στο «7 Summits» έχει κάνει μέσα σε τέσσερα χρόνια δεκατέσσερα ταξίδια, στα οποία περιλαμβάνονται μέρη που δεν θα σκεφτόταν ποτέ να επισκεφτεί, όπως η Νέα Γουινέα και η Τανζανία.
Το πρώτο της μεγάλο ταξίδι ταυτίζεται με το πρώτο της ψηλό βουνό, το Κιναμπάλου (4.100 μ.), στο Βόρνεο, στη νοτιοανατολική Ασία. «Εκεί έκανα και την ψηλότερη via ferrata του κόσμου, ενώ συνδύασα το ταξίδι αναψυχής με διάσχιση στη ζούγκλα, κρουαζιέρα στο ποτάμι και scuba diving σε τροπικό νησί». Αυτό προσπαθεί να κάνει σε κάθε αποστολή, παρά τον πολύ εστιασμένο στόχο της: «Στη Νέα Γουινέα, στην Ωκεανία, όπου πήγα για το Κάρστενς Πίραμιντ, αφιέρωσα μία εβδομάδα στο βουνό και δύο βδομάδες για να γυρίσω την Ινδονησία. Είδα φυλές που ζουν ακόμη δίχως ρούχα και έμαθα για τα παράξενα έθιμά τους, όπως ότι οι άνδρες παντρεύονται όσες γυναίκες θέλουν, αρκεί η καθεμιά να ζει σε διαφορετικό σπίτι και να αναλαμβάνει άλλη δουλειά».
Ανεξαρτήτως χρόνου, ωστόσο, πάντα έρχεται κοντά με τους ντόπιους: «Οι κακουχίες του βουνού βοηθούν σε αυτό. Στην Τανζανία, ανεβαίναμε με τους ντόπιους και μας μάθαιναν τη γλώσσα και αφρικανικά τραγούδια. Στο Έβερεστ ο εγκλιματισμός περιλαμβάνει ένα από τα ωραιότερα trekking του κόσμου, από τη Λούκλα στα 2.000 μ. μέχρι το base camp στα 5.300 μ. Περνούσαμε από χωριά, διανυκτερεύαμε εκεί, κάναμε ψώνια, παίζαμε με τα παιδιά. Έπειτα είναι οι ντόπιοι ορειβάτες, οι Σέρπα, που μας συνοδεύουν. Παρότι είναι ντροπαλός λαός, γινόμασταν φίλοι, αφού σκαρφαλώναμε μαζί, τρώγαμε μαζί, βλέπαμε ταινίες το βράδυ, ανοίγαμε τις ψυχές μας».
Εκεί όπου το βουνό ταυτίστηκε απόλυτα και με το ταξίδι, ήταν στην Ανταρκτική, καθώς δεν υπήρχε κάτι περισσότερο να δει: «Εκτός από το όρος Βίνσον, περπάτησα τη διαδρομή του Μαραθωνίου, έφτιαξα ιγκλού, έκανα ποδήλατο. Δεν έχει κάτι άλλο, τον επιστημονικό σταθμό μόνο. Είσαι στην άκρη του κόσμου κι αυτό είναι το ταξίδι», λέει συνεπαρμένη.
Αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς για έναν άνθρωπο των βουνών, αυτές οι αποστολές τη βοήθησαν τελικά να αντέξει καλύτερα την καραντίνα, αφού στο Έβερεστ, όπως λέει, ζούσε για ενάμιση μήνα σε μια σκηνή 1 x 1: «Συχνά δεν μπορούσα καν να βγω έξω, λόγω χιονοθύελλας. Εξασκήθηκα στην υπομονή. Στο βουνό όλα εξαρτώνται από τον καιρό». Καθώς οι αποστολές αυτές είναι αρκετά ακριβές, η προσπάθεια για χαμηλό μπάτζετ λειτούργησε υπέρ της ταξιδιωτικής εμπειρίας: «Έμενα σε φθηνά σπίτια, όπου τύχαινε να κοιμάμαι παρέα με διάφορα… έντομα, επέλεγα φθηνές πτήσεις που είχαν μία μέρα αναμονή και έτσι προλάβαινα να κάνω βόλτα σε κάποια πόλη. Αντί για εσωτερικές πτήσεις, ταξίδευα με πούλμαν, οπότε έπαιρνα μια γεύση του τόπου. Μετά από όλα αυτά, εκτιμώ πολύ τις μικρές χαρές της ζωής, όπως το καθαρό κρεβάτι, το ζεστό νερό και τα φρέσκα φρούτα».
Το «7 Summits» έχει ολοκληρωθεί από 70 γυναίκες στον κόσμο, καθώς στα ψηλά βουνά οι γυναίκες αποτελούν μόλις το 10% των ορειβατών. «Ίσως φταίει το background της κάθε εθνικότητας – υποθέτω ότι υπάρχουν χώρες όπου δεν είναι αποδεκτό. Αλλά ακόμη και στην Ελλάδα είμαστε λίγες. Δεν ξέρω αν φταίνε τα στερεότυπα, οι κακουχίες ή απλώς τυχαίνει. Σίγουρα έχουμε λιγότερη μυϊκή δύναμη από τους άνδρες. Αν είσαι στην Αλάσκα, κουβαλάς εξοπλισμό για τρεις βδομάδες. Για την τουαλέτα πρέπει να γδυθείς ή μπορεί να αδιαθετήσεις την ημέρα της κορυφής του Έβερεστ. Είναι αντικειμενικές οι δυσκολίες. Απλώς θεωρώ ότι, όταν ο στόχος είναι ισχυρός, το σώμα αποκτά υπερδυνάμεις».
Στα τέσσερα χρόνια έκανε ένα μεγάλο ταξίδι κάθε δέκα μήνες, διάστημα χρήσιμο για να ετοιμαστεί ψυχολογικά, οικονομικά και σωματικά, αλλά και για να ανανεώσει την άδειά της, μια και εργάζεται ως sales manager σε μεγάλη πολυεθνική. Ενδιάμεσα έκανε ένα ταξίδι-αστραπή στις Άλπεις για προπόνηση: «Αυτό που ευχαριστιόμουν πολύ ήταν η αντίθεση: το πρωί να τρέμω από το κρύο μέσα στη χιονοθύελλα και το βράδυ, ντυμένη και βαμμένη, να απολαμβάνω ωραία κρασιά και φοντί στις παμπ». Η πιο δυνατή της εμπειρία βέβαια ήταν το Έβερεστ, γιατί «είναι ένα βουνό-θρύλος, με μεγάλη ορειβατική ιστορία. Έπειτα, για μια ελάχιστη στιγμή βρισκόμουν ψηλότερα από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ασύλληπτη αίσθηση. Εν προκειμένω σκεφτόμουν ότι ήμουν και η πρώτη Ελληνίδα», θυμάται.
Το βουνό, όπως λέει, είναι ένα ταξίδι, αλλά κυρίως είναι ένα ταξίδι ζωής που αξίζει ο καθένας να ξεκινήσει: «Εμένα με ταξίδεψε σε κάθε άκρη του πλανήτη και με έκανε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όταν στη Νέα Γουινέα σκότωσαν ένα γουρουνάκι με το οποίο πριν έπαιζα, για να με τιμήσουν, αρχικά τα έχασα. Μετά κατάλαβα ότι γι’ αυτούς ήταν η υπέρτατη ένδειξη φιλοξενίας. Αυτό το μετέφερα στη ζωή μου. Αναγνωρίζοντας τη διαφορετική οπτική του καθενός, έγινα καλύτερος άνθρωπος στις συναναστροφές μου».
