Το ότι τα πολύ ή και τα λιγότερο δημόσια πρόσωπα απολαμβάνουν μιας ασυλίας, έστω και αν είναι εκτεθειμένα σε πολύ περισσότερους κινδύνους, όσον αφορά την κριτική που ενδέχεται να τους ασκηθεί για πράξεις ή παραλείψεις τους, δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να το αμφισβητήσει. Και όταν λέμε «ασυλία» δεν εννοούμε απλώς τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά προκειμένου μια επιλογή – κυρίως ερωτική αλλά δευτερευόντως και πολιτική – ένας «ανώνυμος» να τη χρεώνεται με έναν τρόπο που τον μεταβάλλει σε δυσφημιστικά δακτυλοδεικτούμενο, ενώ ένας «επώνυμος» την αντίστοιχη επιλογή να την πιστώνεται, αν μάλιστα την έχει ομολογήσει δημόσια, ως κάτι που προσθέτει αίγλη, όχι σπάνια και ένα είδος φωτοστέφανου. Θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρίσει κανείς τη διάκριση αυτή ως μια δραματική και απάνθρωπη συνεκδοχή του όρου της δημοσιότητας, με όχι σπάνια και εγκληματικές συνέπειες, αφού η ίδια ακριβώς προϋπόθεση λειτουργεί άλλοτε ως έπαινος και άλλοτε ως λοιδορία.Τέλος πάντων, ως εδώ, τα πράγματα, έστω και αν παρουσιάζονται άκρως μελαγχολικά, αφού παρατηρεί κανείς απτά μια υλοποιημένη μορφή ανισότητας, παραμένουν ωστόσο απολύτως ξεκαθαρισμένα. Τα προβλήματα αρχίζουν να περιπλέκονται με το να πιστεύουμε όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά πως η αίγλη που προσδίδει στον επώνυμο η παραδοχή μιας πασιφανέστατα άδικα κατακριτέας επιλογής, μπορεί να αφορά ή να τη μοιράζεται μαζί του και ο «ανώνυμος». Εχουμε συχνά ακούσει επώνυμα άτομα, ιδιαίτερα καλλιτέχνες, να λένε, και μάλιστα με μια επηρμένη βεβαιότητα πως αν αποδέχτηκαν τη δοκιμασία της δημόσιας έκθεσης είναι για να βοηθήσουν να εκφραστούν άνθρωποι με τις αντίστοιχες δικές τους επιλογές, κυρίως με μιαν επιλογή όσον αφορά τον ερωτικό και σεξουαλικό προσανατολισμό, δίχως να φοβούνται πως θα τους περιφρονήσουν ή θα τους λοιδορήσουν. Τι ωραίο που θα ήταν να είχε συμβεί ή να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο.Η πραγματικότητα όμως υπάρχει για να διαψεύδει με τον πιο σκληρό και ανοικτίρμονα τρόπο τον εαυτό της και κυρίως να διαψεύδει τις ευχές των πιο νοημόνων και ευαίσθητων ανθρώπων. Να μη διαψεύδει απλώς αλλά στη θέση της διάψευσης να ορθώνει ένα «βουνό» ερωτημάτων που θα ήταν δυνατόν να απαντηθούν μόνο αν οι άνθρωποι υιοθετούσαν στην πλειοψηφία τους μια ενιαία γλώσσα και δεν τη χρησιμοποιούσαν με τον τρόπο που βολεύει τον καθένα τους.Πάνω όμως στη μέθη μιας προοπτικής που θα ελευθερώσει τα καταπιεζόμενα και αυτοκαταπιεζόμενα άτομα, ξεχνάμε πως η ισονομία στους τρόπους με τους οποίους εκφραζόμαστε συνιστά μια ουτοπία καθώς οι τρόποι αυτοί δεν είναι υφίστανται από μόνοι τους αλλά σε σχέση με τα περιβάλλοντα που μέσα τους αναπτύσσονται. Με άλλον «αέρα» έρχεσαι σε επαφή με τους οικείους σου, τους φίλους και τους συνεργάτες σου, όταν ως επώνυμος έχεις γνωστοποιήσει την «ιδιαιτερότητά» σου (τι χαζή λέξη), άλλη συμπεριφορά σου επιβάλλεται όταν δεν σε καλύπτει σε σχέση με τη δουλειά σου καμιά απολύτως δημοσιότητα και το δημοσιοϋπαλληλικό περιβάλλον στην επαρχία αλλά και στην πρωτεύουσα όπου ζεις, θα παρέμενε άτεγκτο ακόμη και για μικρότερης μορφής «παρέκκλιση». Μια κοινωνία όμως χειραφετείται, προοδεύει και αναπτύσσεται στο σύνολό της και όχι κατά τμήματα.
